به نقل از «مهر»

تبعات جدایی روسیه از یوفا و پیوستن به AFC/ لطفا به باتلاق نروید!

تاریخ انتشار: ۴ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۹۲۴۱۶

خبرگزاری مهر - گروه ورزش: بحث انتقال فوتبال روسیه از اروپا به آسیا این روزها به یکی از سوژه‌های اصلی رسانه‌های روس تبدیل شده است. بعد از برگزاری جلسه کمیته اجرایی اتحادیه فوتبال روسیه در هفته گذشته که در این خصوص بحث و بررسی صورت گرفت، «الکساندر دیوکوف» رئیس این اتحادیه اعلام کرد یک نشست دیگر در روز سه شنبه (دو روز دیگر) برگزار خواهد شد تا نتیجه مذاکرات و بررسی‌ها به صورت رسمی مشخص بشود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تمام تیم‌های فوتبال روسیه از اسفندماه سال گذشته و بعد از حمله نظامی این کشور به اوکراین، از سوی فیفا و یوفا از حضور در مسابقات بین المللی محروم شدند و تیم ملی روسیه هم از مرحله پلی آف انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر کنار گذاشته شد.

چرا روس‌ها برای جدایی از اتحادیه اروپا عجله دارند؟

این محرومیت باعث شد تا روس‌ها به فکر انتقال فوتبال خود به قاره آسیا بیافتند اما با جدی شدن این بحث، حالا صدای مخالفان و موافقان در روسیه نسبت به اجرای این طرح بالا رفته است.

عجله روس‌ها بابت تصمیم گیری و انتقال فوتبال خود به آسیا به این دلیل است که در صورت عدم ارائه درخواست خروج از اتحادیه فوتبال اروپا در زمان مقرر، این اتفاق ممکن است در جولای ۲۰۲۴ (بیش از یک سال دیگر) به طول بیانجامد.

اگر روسیه تصمیم خود را برای جدایی از اروپا و انتقال به کنفدراسیون فوتبال آسیا بگیرد، این درخواست را به یوفا می‌دهد و آنها هم باید ظرف ۶ ماه این درخواست را بررسی کنند.

موضع رئیس اتحادیه فوتبال روسیه چیست؟

الکساندر دیوکوف رئیس اتحادیه فوتبال روسیه تا چند ماه پیش تاکید داشت که این اتحادیه به انتقال به فوتبال آسیا حتی فکر هم نمی‌کند اما نظر او به مرور زمان تغییر کرد. او در آخرین صحبت‌های خود بعد از جلسه کمیته اجرایی اتحادیه فوتبال روسیه گفت: این فرصتی برای فوتبال روسیه است تا به تورنمنت‌های رسمی بین المللی بازگردد. فرصتی برای برگزاری مسابقات رسمی وجود خواهد داشت؛ برای باشگاه‌ها و تیم‌های ملی. این دقیقاً انتقال به کنفدراسیون آسیاست که آن را به ما می‌دهد. این موضوعی است که حداقل برای ۱۰ سال آینده بر پیشرفت فوتبال ما تأثیر خواهد گذاشت.

دیوکوف افزود: چشم انداز ورود ما به مسابقات اروپایی در بازی سال ۲۰۲۷ خواهد بود. به همین خاطر اکثر قریب به اتفاق باشگاه‌ها از انتقال به کنفدراسیون فوتبال آسیا استقبال می‌کنند. به هر حال بازی کردن بهتر از بازی نکردن است!

وی افزود که پیامدها و سناریوهای بالقوه هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است، اما در مجموع به نظر می‌رسد که رئیس اتحادیه روسیه در حال حرکت به آسیا بوده است.

دیوکوف رئیس اتحادیه فوتبال روسیه

چرا نظر روسیه برای انتقال به آسیا تغییر کرد؟

در ماه «می» بود که الکساندر دیوکوف رئیس اتحادیه روسیه گزینه انتقال به آسیا را رد کرد و گفت: ما در حال بررسی انتقال فوتبال روسیه از یوفا به کنفدراسیون فوتبال آسیا نیستیم. ما عضو یوفا هستیم و می‌مانیم. شایعاتی برای اخراج ما از یوفا هم مطرح شد که اینها شایعه است و پایه و اساس ندارد. چنین مسائلی وجود نداشت.

صحبت در این خصوص چند ماه فروکش کرد اما «والری کارپین» سرمربی تیم ملی روسیه قبل از شروع جام جهانی نسبت به بلاتکلیفی این تیم گلایه کرد و گفت: با این شرایط گزینه دیگر ما چیست؟ نمی‌دانیم برای بازگشت به اروپا چقدر باید صبر کنیم. پس بهتر است به آسیا برویم.

دیوکوف در واکنش به اظهارات سرمربی روسیه گفت: چند ماه پیش گفتم انتقال به آسیا زود است اما اکنون این احتمالی است که باید در نظر بگیریم. فکر می‌کنم در کمیته اجرایی آن را بررسی خواهیم کرد. من مطمئن نیستم که تصمیمی گرفته شود، اما وضعیت باید مورد بحث قرار گیرد.

آیا AFC موافق پذیرش روسیه است؟

این سئوالی است که هنوز فدراسیون فوتبال روسیه هم پاسخ دقیقی برای آن ندارد. دیوکوف در چند ماه پیش گفته بود که در این خصوص گفتگویی با کشورهای آسیایی و AFC نداشته است.

وی سپس بعد از جلسه کمیته اجرایی اتحادیه روسیه که روز جمعه گذشته برگزار شد، کمی دقیق‌تر در این خصوص صحبت کرد و گفت: در حال حاضر، کنفدراسیون آسیا آماده پذیرش ما است. نه اینکه بخواهند به ما ضمانت نامه کتبی بدهند اما آماده بررسی درخواست هستند.

روسیه به دنبال گرفتن امتیاز از یوفا؟

با جدی شدن بحث انتقال روسیه به کنفدراسیون فوتبال آسیا این شایعه هم ایجاد شده است که روس‌ها از این طریق قصد دارند اتحادیه اروپا را تحت فشار بگذارند تا محرومیت تیم‌های ملی و باشگاهی این کشور را لغو کند.

چند ماه پیش «الکساندر چفرین» رئیس یوفا تاکید کرده بود که اتحادیه فوتبال اروپا مخالف جدایی روسیه و انتقال آن به یک قاره دیگر است. وی گفته بود: این ایده برخی از سیاستمداران است، نه اتحادیه فوتبال روسیه زیرا این به معنای عقبگرد فوتبال روسیه است.

وی خاطرنشان کرد که یوفا موظف شد اصول بی طرفی ورزش را کنار بگذارد و باشگاه‌ها و تیم‌های روسی را حذف کند. به گزارش سایت «اسپورت» روسیه، رئیس یوفا با توصیه نکردن به انتقال روسیه به آسیا، به طور غیرمستقیم احتمال لغو محرومیت را نشان داده است.

ضرر مالی یوفا از جدایی روسیه چقدر است؟

طبق اعلام رسانه روسی، دلیل اصلی عدم تمایل به جدایی روسیه از یوفا، در نهایت یک بحث مالی است. تخمین مجموع ضررهای یوفا به دلیل غیبت باشگاه‌های روسی دشوار است اما به عنوان مثال، همکاری با شرکت گازپروم ۴۰ میلیون یورو در هر فصل برای یوفا به ارمغان می‌آورد. این جدا از منابع درآمدی حاصل از تبلیغات و سایر منابع مالی است.

رئیس اتحادیه فوتبال روسیه روز جمعه این را هم گفت که یوفا اکنون راهی برای لغو این محرومیت نمی بیند، اما گفت که سیگنال‌هایی از آنجا وجود دارد که این سازمان نمی‌خواهد روسیه عضویت خود را از اروپا ترک کند.

AFC یک کنفدراسیون فقیر است؛ به مرداب نروید!

شاید بزرگترین مخالف طرح انتقال روسیه به کنفدراسیون فوتبال آسیا «ویاچسلاو کولوسکوف» رئیس افتخاری اتحادیه فوتبال روسیه باشد. کسی که شاهد انتقال فدراسیون قزاقستان از آسیا به اروپا بود و از دردسرهای بزرگ این کار مطلع است.

کولوسکوف گفت: اولاً، انتقال به یک کنفدراسیون دیگر مملو از مشکلات عظیمی است. این کار را زمانی انجام دادم که قزاقستان به یوفا رفت. ثانیاً، پس از آن دیگر بازگشتی به اروپا وجود نخواهد داشت. ما باید این را درک کنیم. این تخریب فوتبال در روسیه خواهد بود.

پس از ۲۰ سال، روسیه در جهت مخالف قزاقستان و برای جدایی از یوفا تلاش می‌کند و کولوسکوف به شدت مخالف است. او گفت: اگر می‌خواهید به باتلاق بروید، این کار را بکنید! چطور می‌توان یوفا را با AFC مقایسه کرد؟ AFC یک کنفدراسیون کاملاً فقیر با فواصل عظیم است؛ با تیم‌های کاملاً غیر رقابتی. حتی ارزش صحبت کردن را هم ندارد!

کدام کشورهای آسیایی مخالف پذیرش روسیه هستند؟

این احتمال وجود دارد که روسیه برای پیوستن به آسیا هیچ مشکل زیرساختی نداشته باشد چرا که استانداردهای آنها در سطح اروپا است اما این بدان معنا نیست که همه چیز آسان خواهد بود. این بار توافقات سیاسی لازم است. بر اساس گزارش سایت اسپورت روسیه، این خطر وجود دارد که برخی از کشورهای آسیایی عضو جدید کنفدراسیون فوتبال آسیا را تحریم کنند.

همچنین کشورهایی در آسیا وجود دارد که مقامات روسیه آنها را «غیر دوستانه» تشخیص داده‌اند یعنی کشورهای: ژاپن، استرالیا، کره جنوبی، سنگاپور و تایوان.

مشکلات لجستیکی روسیه با حضور در آسیا چیست؟

به تمام این موارد باید مشکلات احتمالی که ناشی از حضور روسیه در کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهد بود را هم مورد بررسی قرار داد از جمله مشکلات لجستیکی و پروازی در قاره آسیا.

بعید است که کشور خوشحال باشد که باید به مسکو و سنت پترزبورگ پرواز کند. هرچند مسابقات باشگاهی در آسیا به مناطق شرق و غرب تقسیم می‌شود اما حتی در این صورت هم ممکن است مسافت پروازها بسیار دور باشد. روسیه در صورت انتقال به کنفدراسیون آسیا در منطقه غرب این قاره خواهد بود که شامل هند، خاورمیانه و کشورهای آسیای مرکزی می‌شود.

جنگ روسیه با چین، قطر و ازبکستان برای سهمیه جام جهانی

دلیل دیگر عدم پذیرش روسیه صرفاً ورزشی است. در جام جهانی ۲۰۲۶، سهمیه قاره آسیا از ۵ به ۸ تیم افزایش می‌یابد - این فرصتی است که مدت‌ها در انتظار تیم‌هایی مانند قطر، ازبکستان یا چین است تا بعد از مدتهای طولانی پس از پنج تیم بزرگ آسیا (ژاپن، کره جنوبی، ایران، عربستان سعودی و استرالیا) به جام جهانی بروند. یک رقیب قوی دیگر آنها را خیلی خوشحال نخواهد کرد.

با این حال، بیایید تصور کنیم که روسیه اجازه دارد در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ (که با جواز حضور در جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ ترکیب می‌شود) بازی کند. تیم والری کارپین در چه گروهی قرار می‌گیرد؟ روسیه در رده بندی فیفا در رده ۳۷ و در آسیا پنجم (پس از ژاپن، ایران، کره جنوبی و استرالیا) قرار دارد. این بدان معنی است که این تیم در سید اول قرار می‌گیرد.

از سید دوم می‌توان حریفانی چون ازبکستان، چین، اردن، بحرین، سوریه، فلسطین، قرقیزستان، ویتنام و لبنان داشت. رقبای احتمالی از سید سوم می‌توانند هند، تاجیکستان، تایلند، کره شمالی، فیلیپین، ترکمنستان و هنگ کنگ باشند. در گلدان چهارم حتی تیم‌های ضعیف‌تری حضور دارند که به دور دوم راه یافته‌اند.

تقابل با ایران در کدام مرحله؟

مسابقات این مرحله در ۹ گروه ۴ تیمی برگزار می‌شود. دو تیم اول هر گروه (یعنی ۱۸ تیم) به مرحله سوم انتخابی جام جهانی صعود می‌کنند و به موازات آن بلیت حضور در جام ملت‌های آسیا را دریافت می‌کنند. این مرحله‌ای است که روسیه احتمالاً بدون دردسر آن را رد می‌کند.

اما صعود به جام جهانی به همین جا ختم نمی‌شود. در مرحله سوم انتخابی جام جهانی، ۱۸ تیم به ۳ گروه ۶ تیمی تقسیم می‌شوند که هر تیم پنج بازی خانگی و پنج بازی خارج از خانه (در مجموع ۱۰ بازی) انجام خواهد داد. این جایی است که همان پرواز ملبورن - مسکو می‌تواند اتفاق بیفتد. همچنین این احتمال وجود دارد که روسیه در این مرحله به تیم ایران برخورد کند.

آیا حفظ قدرت روسیه در آسیا امکانپذیر است؟

شکی نیست که در صورت انتقال به آسیا، روسیه با قدرت یکی از تیم‌های برتر این قاره خواهد بود اما لازم به یادآوری است که فوتبال روسیه این قدرت (از جمله قدرت مالی) را در رقابت با بهترین‌ها به دست آورده است. آیا حفظ / افزایش این قدرت در آسیا امکان پذیر خواهد بود؟ و یک چیز دیگر: همانطور که مشخص است بازگشت از آسیا بسیار دشوارتر از ورود به این قاره خواهد بود.

نظر دروازه بان سابق تیم ملی روسیه چیست؟

«ویاچسلاو مالافیف» دروازه بان سابق تیم ملی روسیه و تیم زنیت از جمله کسانی است که موافق انتقال روسیه به کنفدراسیون فوتبال آسیا است. مالافیف گفت: این قطعاً یک قدم به عقب نیست. هیچ نقطه ضعفی برای این وجود ندارد. در مورد فواید، لازم است موضوع را با جزئیات بیشتری بررسی کنید. در هر صورت باید یک کاری انجام شود.

وی افزود: تیم ما در حال حاضر به اندازه کافی تمرین نمی‌کند. ممکن است در آینده شکست قابل توجهی رخ دهد. این را نمی‌توان مجاز دانست. وضعیت سیاسی بهبود خواهد یافت - این موضوع زمان است. اکنون باید کاری کرد. شاید همه این تصمیم را دوست نداشته باشند، اما منطقی است.

کد خبر 5664356 مرتضی احمدی

منبع: مهر

کلیدواژه: کنفدراسیون فوتبال آسیا روسیه حمله نظامی اوکراین تیم ملی فوتبال روسیه تیم ملی فوتبال ایران تیم فوتبال پرسپولیس لیگ برتر فوتبال ایران فوتبال تیم فوتبال استقلال تهران دربي ٩٩ دربی کشتی فرنگی یورگن لوکادیا تیم ملی فوتبال ایران یحیی گل محمدی وزارت ورزش و جوانان مسابقات قهرمانی کشور کشتی آزاد فدراسیون کشتی کنفدراسیون فوتبال آسیا رئیس اتحادیه فوتبال روسیه انتقال به کنفدراسیون انتقال روسیه انتقال به آسیا انتقال فوتبال تیم ملی روسیه کمیته اجرایی جدایی روسیه چند ماه پیش باشگاه ها جام جهانی روس ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۹۲۴۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تعیین مرزهای ارمنستان و جمهوری آذربایجان و ۳ سناریوی پیش رو

با شکل گیری مذاکرات ارمنستان و جمهوری آذربایجان برای مشخص شدن مرزهای مورد مناقشه، چند سناریو برای آینده قفقاز جنوبی پیش روی ماست که یکی از آنها تبدیل شدن این منطقه به پلی بین قدرتهای منطقه‌ای و جهانی است. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، از آنجایی که نظم جهانی در حال تبدیل شدن به معماری پیچیده تر با مجموعه ای از قدرت های جهانی و منطقه ای است، آینده ژئوپلیتیکی قفقاز جنوبی برای بازیگران داخلی و قدرت های خارجی حائز اهمیت است.

در حالی که روند طولانی و دشوار تعیین مرز بین ارمنستان و آذربایجان به عنوان یک مانع بزرگ برای عادی سازی روابط بین دو طرف بوده است، اکنون شاهد نشانه هایی از تحرکات برای شروع روند فیزیکی در جغرافیای این منطقه هستیم.

برخی استدلال می‌کنند که قفقاز جنوبی دنیای کوچک معماری گیج‌کننده کنونی قدرت جهانی است، با منافع متضاد، رقابتی و همزمان مجموعه‌ای از بازیگران منطقه‌ای و جهانی، مانند روسیه، ایران، ترکیه، ایالات متحده، رژیم اسرائیل، انگلیس، هند، پاکستان، چین، اتحادیه اروپا و تک تک اعضای اتحادیه اروپا.

کوتاه‌مدت‌ترین تهدید برای امنیت منطقه، تشدید احتمالی تهدید جدید آذربایجان علیه ارمنستان در صورت اختلاف بر سر مرزبندی جدید است که می‌تواند منجر به دخالت سایر بازیگران و شعله‌ور کردن جنگ منطقه‌ای با مشارکت مستقیم ایران، ترکیه و روسیه و دخالت غیرمستقیم رژیم اسرائیل و پاکستان، هند و فرانسه شود.

اگر این امر به واقعیت تبدیل شود، پیامدهای شدیدی برای همه کشورهای منطقه و همه قدرت‌های علاقه‌مند به یک منطقه چهارراهی باثبات قفقاز جنوبی خواهد داشت. هر کاری باید انجام شود تا آذربایجان و ارمنستان با حسن نیت به مذاکرات ادامه دهند.

پاشینیان نخست وزیر ارمنستان با درخواست باکو برای بازگرداندن چهار روستای مرزی که در زمان اتحاد جماهیر شوروی بخشی از آذربایجان بوده موافقت کرده است. این چهار روستا در سال1990 توسط نیروهای ارمنی تصرف و ساکنان آذربایجانی آن مجبور به فرار شدند.

این توافق در صورتی با توافق طرفین اجرایی شده که، روسیه نیروهای حافظ صلح را از منطقه قره باغ تخلیه و نیروهای نظامی آذربایجان جایگزین آنها خواهند شد. اهمیت مرز تعیین شده برای آذربایجان بسیار بالاست چرا که این مرز از نزدیکی خط لوله گاز اصلی روسیه عبور کرده و این منطقه دارای موقعیت نظامی مطلوبی است.

اما در خصوص تعیین مرز جدید و این توافق در آینده سناریوهای احتمالی وجود دارد که در این نوشتار به آن پرداخته شده است.

در سناریوی اول، منطقه به میدان نبرد فعال بازیگران مختلف منطقه‌ای و جهانی تبدیل می‌شود و ممکن است در نهایت تکه تکه و تقسیم شود. در این صورت ممکن است مرزهای ارمنستان و آذربایجان به خطوط گسل جدید بین قطب های جدید نظم منطقه ای و جهانی تبدیل شود که از همکاری های منطقه ای جلوگیری کرده و بر شانس ثبات و شکوفایی منطقه تأثیر منفی گذاشته و منطقه را به یک مرکز تجاری و حمل و نقل تبدیل می کند.

اگر ارمنستان در نهایت بخشی از غرب و آذربایجان با حفظ تعادل با روسیه و ایران به جهان ترک نزدیکتر شود، مرز ارمنستان و ایران به خط گسلی بین غرب و محور روسیه - ایران تبدیل خواهد شد، در حالی که ارمنستان – آذربایجان و مرزهای جدید آذربایجان خطی بین جهان غربی و غیر غربی خواهد بود.

برخی ممکن است استدلال کنند که بهترین راه حل این است که کل قفقاز جنوبی را در یک قطب از نظم نوین جهانی در حال ظهور بگنجانیم، در نتیجه یک منطقه را متحد کرده و از ایجاد هرگونه خطوط تقسیم جلوگیری می کنیم.

این سناریو کاملاً غیر واقعی است. حتی اگر ارمنستان به غرب بپیوندند که خود کاملاً چالش برانگیز به نظر می رسد، روسیه و ایران احتمالاً هر کاری را برای جلوگیری از چنین سناریویی انجام خواهند داد، زیرا نه روسیه و نه ایران خواستار قطع کامل ارتباط و تسلط بر ارمنستان نیستند. در همین حال، از آنجایی که آذربایجان بر سیاست خارجی خود بر توسعه همکاری با کشورهای ترک تاکید بیشتری دارد، تصور پیوستن آذربایجان به اتحادیه اروپا، اتحادیه اقتصادی اوراسیا و یا غرب چالش برانگیز است.

سناریوی دوم، آینده ای جایگزین برای قفقاز جنوبی وجود دارد تا از تبدیل شدن به یک منطقه تکه تکه شده تحت تأثیر قدرت های رقیب خودداری کند. در این آینده، این منطقه به پلی برای بازیگران منطقه ای و جهانی تبدیل خواهد شد و پتانسیل خود را برای خدمت به عنوان یک مرکز ترانزیت و لجستیک برای اروپا، روسیه، خاورمیانه، هند و چین به طور کامل درک خواهد کرد.

در این سناریو، منطقه بخشی (به طور کامل یا جزئی) از هیچ قدرت ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی در حال ظهور در جهان پسا تک قطبی نخواهد بود. این سناریو نه تنها منطقه را به یک هاب ترانزیتی و لجستیکی، بلکه به یک پلتفرم مناسب برای گفتگوهای بازیگران جهانی و منطقه ای، از جمله ایالات متحده – روسیه، ایالات متحده – ایران، اتحادیه اروپا – روسیه، تبدیل خواهد کرد.

این سناریو عاملیت کشورهای منطقه را افزایش می دهد و آنها ظرفیت و توانایی تأثیرگذاری بر تحولات قفقاز جنوبی را خواهند داشت و در مورد آینده خود اظهار نظر می کنند.

شرط اجباری تحقق سناریوی دوم، آغاز گفت‌وگو و همکاری بین هر 3 کشور منطقه است و به عنوان اولین گام در این مسیر، کشورها باید قوانین بین‌المللی از جمله عدم توسل به زور را بپذیرند و به آن پایبند باشند.

پس از بیش از 30 سال درگیری و جنگ، این سناریو ممکن است غیر واقعی به نظر برسد. با این حال، این تنها گزینه برای تأمین آینده ای امن، باثبات و مرفه برای منطقه و مردم آن است.

اولین گام برای تحقق این سناریو می‌تواند راه‌اندازی بسترهای کارشناسی منطقه‌ای برای گفتگو و مناظره با استفاده از جعبه ابزار دیپلماسی باشد. سپس ایده‌ها و پیشنهادات تدوین‌شده و مورد توافق در آن پلتفرم‌ها می‌تواند به مقامات مربوطه در منطقه و فراتر از آن از جمله روسیه، ایران، ترکیه، اتحادیه اروپا و آمریکا ارائه شود.

در حالت ایده آل، آذربایجان و ترکیه می توانند رقابت را در جهت تعامل سازنده هدایت کنند. از طریق فرمت 3+3، آذربایجان قصد دارد این رقابت را به سمت مسیری سازنده‌تر هدایت کند، آشتی منافع را تقویت کند و بحث‌های آزاد را در مورد همه مسائل منطقه‌ای که همه کشورهای منطقه را درگیر می‌کند، تسهیل کند.

شایان ذکر است، امضای معاهده صلح با آذربایجان فرصتی را برای ارمنستان و غرب فراهم می کند تا به طور مؤثری از نفوذ روسیه بر ارمنستان بکاهند. با این حال، به عنوان دموکراسی های انتخاباتی، این کشورهای غربی همچنان با چالش برآوردن خواسته های لابی ارمنی مواجه هستند. پیام صریح آذربایجان به غرب این است که نمی تواند هر دو طرف را داشته باشد. به عبارت دیگر، نمی‌تواند با لابی ارمنی مماشات کند و با وادار کردن آذربایجان به مصالحه بر سر منافع خود، به پیمان صلح دست یابد.

آذربایجان به عنوان تنها کشوری که بین روسیه و ایران واقع شده است، موقعیت منحصر به فردی دارد که هر دو جزو تحریم‌شده‌ترین کشورهای جهان توسط ایالات متحده و غرب به طور گسترده‌ هستند.

فاصله باکو تا مرز روسیه فقط 200 کیلومتر و در جهت مخالف تا مرز ایران 282 کیلومتر است.آذربایجان را می توان به طور استعاری به قلعه ای مستحکم تشبیه کرد که بر فراز تپه ای قرار گرفته و تحت تأثیر و فشار همسایگان قدرتمند خود قرار دارد. این موضع قدرت‌های غیرمنطقه‌ای را نیز به این فکر می‌اندازد که باید از خاک آذربایجان به عنوان پل ارتباطی علیه همسایگان خود استفاده کنند. بنابراین، یافتن توازن ظریف و خنثی کردن فشارهای همسایگان قدرتمند و قدرت های بیرونی بدون خطر رویارویی مستقیم با قدرت های منطقه ای و جهانی بسیار دشوار است.

این استراتژی بر اساس مجموعه ای از اصول با هدف معرفی آذربایجان به عنوان یک بازیگر قابل پیش بینی و قابل اعتماد در چشم قدرت های منطقه ای و جهانی است و سیاست های آذربایجان در خصوص تحولات در منطقه را چنین می توان بیان کرد:

همکاری آذربایجان با هیچ کشوری علیه کشور ثالث به ویژه کشورهای همسایه نبوده و نخواهد بود.همانطور که رئیس جمهور الهام علی اف تاکید کرد، خاک آذربایجان به عنوان میدان جنگ برای قدرت های منطقه ای و جهانی نخواهد بود. آذربایجان اجازه چنین استفاده ای را نخواهد داد.آذربایجان متعهد است که از تبدیل شدن قلمرو خود به پل ارتباطی قدرت های خارج از منطقه جلوگیری کند. آذربایجان از مداخله در انتخاب های سیاست خارجی همسایگان خود خودداری می کند، مگر اینکه این انتخاب ها تهدیدی مستقیم برای منافع ملی کشور باشد.حداقل انتظاراتی که روسیه از کشورهای پس از فروپاشی شوروی دارد، برای اینکه به عنوان یک تهدید تلقی نشود، شامل خودداری از مشارکت فعال در پروژه های ژئوپلیتیکی است که توسط غرب برای مقابله یا مهار روسیه تنظیم شده است. اساساً این به معنای نشان دادن عدم تمایل به پیوستن به ناتو یا ورود به اتحادیه گمرکی با اتحادیه اروپا است. با این حال، وسعت فضای موجود آذربایجان برای انجام یک سیاست خارجی مستقل قابل توجه است و دقیق تر است که آن را متعادل توصیف کنیم، به ویژه وقتی که از دریچه واقع گرایانه به آن نگاه کنیم. زیرا سیاست خارجی آذربایجان کاملاً واقع بینانه است.بر خلاف اتهامات باندبازی، آذربایجان با امضای توافقنامه همکاری استراتژیک و حمایت متقابل آذربایجان و ترکیه، اتحاد نظامی و سیاسی خود با ترکیه را مستحکم کرده است. این توافقنامه که توسط پارلمان های هر دو کشور به تصویب رسیده است، آنها را به عنوان متحدان نظامی و سیاسی معرفی می کند و مشارکت استراتژیک را به نمایش می گذارد که این امر موجب تقویت هژمونی ترکیه در منطقه خواهد شد. البته لازم است به اقداماتی که آذربایجان به ضرر منافع استراتژیک روسیه تلقی می شود اشاره ای داشته باشیم، این اقدامات شامل ایجاد خطوط لوله نفت و گاز است که روسیه را دور می زند. حمایت آذربایجان از گرجستان، به ویژه در سال های 2007 و 2008، کمک به امنیت انرژی گرجستان، توسعه زیرساخت های حمل و نقل که روسیه را دور می زند، ایفای نقش کلیدی در ادغام کشورهای ترک و حمایت آذربایجان از اوکراین پس از حمله روسیه در سال 2022 اشاره کرد.

در نهایت ذکر این مسئله که ایجاد مرز بندی جدید میان آذربایجان و ارمنستان همانطور که می تواند ایجاد کننده صلح و امنیت در منطقه باشد در مقابل با کوچکترین اشتباه در سیاست خارجی هر یک از طرفین دربردارنده و تشدید کننده تنش در منطقه خواهد بود.

یادداشت: معصومه محمدی کارشناس مسائل اوراسیا

انتهای پیام/